به نقل از «خبرگزاری صدا و سیما»

تهیه نقشه‌ای از سیارک‌های در شرف عبور از کنار زمین توسط ناسا

تاریخ انتشار: ۲۰ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۳۰۴۱۷۷

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، ناسا اخیرا هشدار داد که یک سیارک ویران‌گر به اندازه «برج پیزا» (Tower of Pisa) ممکن است طی ۲۰ سال آینده به زمین برخورد کند. این خبر تنها دو ماه پس از آن منتشر شد که یک سنگ فضایی دیگر به بزرگی یک اتوبوس، چهارمین مورد نزدیکی به سیاره ما را ثبت کرد.

خبر خوب این است که ناسا همراه با دانشمندان سراسر جهان، سیارک‌های در شرف برخورد را زیر نظر دارند و خبر بهتر این است که بقیه مردم نیز می‌توانند با برنامه تعاملی آن‌ها کار کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این برنامه نشان می‌دهد که پنج مورد از نزدیکی‌های احتمالی بعدی سیارک به زمین، با نزدیک شدن سیارک «FV ۴، ۲۰۲۰» طی سه روز آینده آغاز می‌شود. انتظار می‌رود این جرم با عرض ۳۰ متر، در فاصله ۶.۷ میلیون کیلومتری از کنار سیاره ما عبور کند.

لازم به ذکر است که جای نگرانی وجود ندارد، زیرا FV ۴، ۲۰۲۰ به هر حال ۲۴۰ هزار مایل دورتر است؛ بنابراین این سیارک خاص اصلا خطری نخواهد داشت.

از سوی دیگر، ناسا فاش کرده که احتمال برخورد سیارک «DW ۲۰۲۳» با ۵۰ متر پهنا به زمین، در روز ولنتاین سال ۲۰۴۶، یک در ۵۶۰ است. اگر این اتفاق بیفتد، تاثیر آن با «رویداد تونگوسکا» (Tunguska event) که طی آن یک قطعه سنگ آسمانی بزرگ یا دنباله‌دار در ۱۱۴ سال پیش به سیبری برخورد کرد، قابل مقایسه خواهد بود. این سیارک ۱۶۰ فوتی باعث انفجار هسته‌ای شد که می‌توانست یک منطقه بزرگ شهری را نابود کند، اما در جنگل فرود آمد و بیش از ۸۰ میلیون درخت را از بین برد.

مناطق برخورد پیش‌بینی‌شده ۲۰۲۳ DW، از اقیانوس هند تا اقیانوس آرام و از غرب تا سواحل شرقی آمریکا امتداد دارند. سایر مناطق برخورد احتمالی، لس‌آنجلس، هاوایی و واشنگتن هستند. هر چند این ممکن است ترسناک باشد، اما یک نسل از ما دورتر است.

ستاره‌شناسانی که می‌خواهند سنگ‌های فضایی را که طی هفته‌ها و ماه‌های آینده از کنار زمین می‌گذرند، زیر نظر داشته باشند، می‌توانند نقشه ناسا موسوم به «چشم‌ها روی سیارک‌ها» (Eyes on Asteroids) را دوباره بررسی کنند.

بیست و چهار ساعت پس از نزدیک شدن FV ۴، ۲۰۲۰ در ۱۳ مارس، یک سیارک دیگر به نام «۲۰۲۳ CM» از کنار ما خواهد گذشت. این سیارک بسیار بزرگ‌تر از ۲۰۲۰ FV ۴ و ۲۰۲۳ DW است.

پهنای ۲۰۲۳ CM که ۱۹۰ متر است و بسیار زیاد محسوب می‌شود و نسبت به همتایان خود یک روز زودتر به سیاره ما نزدیک خواهد شد. سیارک ۲۰۲۳ CM کمتر از چهار میلیون کیلومتر با سیاره ما فاصله خواهد داشت.

نزدیک‌ترین سنگ فضایی بعدی که به زمین نزدیک می‌شود، «۲۰۲۳ DM» در چهارشنبه آینده خواهد بود. این سیارک با عرض ۶۵ متر، در فاصله حدود ۳.۲ میلیون کیلومتری زمین قرار خواهد گرفت.

  به نقل از دیلی میل، پس از آن در دو روز بعد، یک سنگ فضایی موسوم به «UQ ۱، ۲۰۱۸» با عرض ۱۴۲ متر از کنار زمین عبور خواهد کرد که ۴.۱ میلیون کیلومتر دورتر خواهد بود و «WH ۲۰۱۶» یک هفته بعد در روز یکشنبه از کنار زمین خواهد گذشت.

منبع: خبرگزاری صدا و سیما

کلیدواژه: سیارک کنار زمین سیاره ما

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.iribnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری صدا و سیما» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۳۰۴۱۷۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بادبان خورشیدی ناسا در فضا باز شد

بادبان‌های خورشیدی راهی مرموز و باشکوه برای سفر در وسعت فضا هستند. آنها با شباهت به بادبان کشتی‌ها یکی از کارآمدترین راه‌ها برای فراهم کردن نیروی رانش فضاپیماها در فضا هستند.

به گزارش ایسنا، هفته گذشته بود که موشک الکترون(Electron) متعلق به شرکت راکت‌لب(RocketLab) سامانه بادبان‌ خورشیدی مرکب پیشرفته ناسا را به فضا پرتاب کرد.

«سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته»(ACS3) ناسا یکی از دو محموله‌ای بود که از نیوزیلند به فضا پرتاب شد.

هدف این ماموریت آزمایش استقرار بادبان‌های خورشیدی بزرگ در مدار پایین زمین است و اکنون ناسا تأیید کرده که با موفقیت یک بادبان ۹ متری را در فضا مستقر کرده است.

موتور خودرو در سال ۱۸۸۶ اختراع شد. در سال ۱۹۰۳ انسان‌ها اولین پرواز خود را انجام دادند و ۵۸ سال بعد، انسان اولین سفر خود را با موشک به فضا انجام داد. فنوری موشک در طول این سال‌ها به طور قابل توجهی تغییر کرده است.

می‌توان گفت که توسعه موشک‌ها در واقع از قرن سیزدهم با شلیک تیرهای دارای پیشران توسط چینی‌ها و مغول‌ها به سمت یکدیگر آغاز شد. حالا ما موشک‌های پیشران جامد و مایع، موتورهای یونی و بادبان‌های خورشیدی را داریم.

بادبان‌های خورشیدی از جذابیت خاصی برخوردار هستند، زیرا از نیروی خورشید یا نور ستارگان برای به حرکت درآوردن کاوشگرها در فضا استفاده می‌کنند. البته این ایده جدید نیست، چرا که یوهانس کپلر(Johannes Kepler) برای اولین بار پیشنهاد کرد که می‌توان از نور خورشید برای هل دادن فضاپیماها در فضا استفاده کرد.

ما باید تا قرن بیستم صبر می‌کردیم تا یک دانشمند روسی به نام کنستانتین تسیولکوفسکی(Konstantin Tsiolkovsky) اصل چگونگی کارکرد بادبان‌های خورشیدی را تعریف کند.

سپس کارل ساگان(Carl Sagan) و سایر اعضای انجمن سیاره‌ای در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی شروع به پیشنهاد مأموریت‌هایی با استفاده از بادبان‌های خورشیدی کردند، اما این امر تا سال ۲۰۱۰ که اولین وسیله نقلیه عملی مجهز به بادبان خورشیدی موسوم به ایکاروس(IKAROS) را دیدیم، محقق نشد.

درک مفهوم بادبان‌های خورشیدی با تکیه بر فشار نور خورشید بسیار ساده است. بادبان‌ها به گونه‌ای زاویه می‌گیرند که فوتون‌ها به بادبان بازتابنده برخورد کند و فوتون‌ها با جهش از آن، فضاپیما را به جلو می‌برند.

البته برای شتاب دادن به فضاپیما با استفاده از نور، فوتون‌های زیادی نیاز است، اما این سیستم پیشران به آرامی و با گذشت زمان، یک سیستم بسیار کارآمد خواهد بود که به موتورهای سنگین یا مخازن سوخت نیاز ندارد. همین کاهش جرم، شتاب بادبان‌های خورشیدی را توسط نور خورشید آسان‌تر می‌کند، اما اندازه بادبان‌ها توسط مواد و ساختارهایی که آنها را پشتیبانی می‌کنند، محدود شده است.

به بیان ساده‌تر، بادبان‌های خورشیدی، فشار ظریف نور خورشید را مهار می‌کنند و آن را برای به حرکت درآوردن کاوشگرها در فضا به کار می‌برند. کار آنها درست مانند عملکرد کشتی‌های دریانوردی در مهار کردن باد روی زمین است. از آنجا که بادبان خورشیدی کارآمد است و نیازی به سوخت ندارد، بسیاری از طرفداران اکتشاف فضایی نسبت به این راهبرد نسبتا جدید بسیار امیدوار هستند.

ناسا روی این مشکل با فناوری بادبان خورشیدی نسل جدید خود کار کرده است. سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته آنها از تاسواره(CubeSat) ساخته شده توسط شرکت نانواویونیکس(NanoAvionics) برای آزمایش ساختار پشتیبانی این کامپوزیت جدید استفاده می‌کند.

این بادبان از مواد پلیمری انعطاف پذیر و فیبر کربن ساخته شده است تا جایگزینی سخت‌تر و در عین حال سبک‌تر برای طرح‌های ساختار پشتیبان موجود ایجاد کند.

اکنون ناسا تایید کرده است که این تاسواره به مدار پایین زمین رسیده و یک بادبان ۹ متری را مستقر کرده است. به گفته ناسا حدود ۲۵ دقیقه طول کشید تا این بادبان که ۸۰ متر مربع وسعت دارد، مستقر شود.

گفتنی است که چند ماموریت بادبان خورشیدی از جمله کاوشگر «ایکاروس»(Ikaros) ژاپن و پروژه «لایت‌سیل ۲»(LightSail 2) متعلق به «انجمن سیاره‌ای آمریکا»(The Planetary Society) پیشتر به فضا پرتاب شده‌اند. هدف از پرتاب سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته ناسا نیز توسعه بیشتر این فناوری است.

ناسا می‌گوید اگر شرایط هوایی مساعد باشد، حتی ممکن است این بادبان خورشیدی از زمین نیز قابل مشاهده باشد.

انتهای پیام